به نقل از «ایرنا»

از افتتاح‌های ناقص در دولت سابق تا بدهی ۱۵۲ هزار میلیارد تومانی به پیمانکاران

تاریخ انتشار: ۲۰ اردیبهشت ۱۴۰۲ | کد خبر: ۳۷۷۲۱۸۸۱

به گزارش خبرنگار حوزه دولت ایرنا، به تازگی رییس دولت یازدهم و دوازدهم در اظهاراتی از شاخص های اقتصادی انتقاد کرده و موضوعاتی عجیب تری در مورد بودجه طرح های عمرانی مطرح کرده است.

حسن روحانی در اظهاراتش گفته که «امروز شرایط اقتصادی مردم مناسب نیست و اکثریتی از جامعه، کاهش قدرت خرید خود را لمس می‌کنند. در مورد واکسن کرونا به اندازه کافی آماده کردیم و رقم بالایی را سفارش دادیم.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

علاوه بر آن معادل ۴۰۰ همت اسکناس ارز در بانک مرکزی در اختیار این دولت گذاشتیم.طرح‌های ۹۵ تا ۹۸ درصد آماده افتتاح را برای دولت سیزدهم به جای گذاشتیم. فاز اول طرح بسیار بزرگ خط لوله گوره–جاسک که رهبری فرمودند استراتژیک‌ترین طرح است، عملیاتی شد که می‌تواند ۳۰۰ هزار بشکه نفت صادر شود اما آن را تعطیل کردند. بزرگترین طرح انتقال آب از خلیج فارس به کویر اجرا شد و به سیرجان، اردکان و یزد رسید ولی حالا دنبال نمی‌شود. در ۵ ماه آخر دولت دوازدهم ۶۸۸۵۵ طرح مهم را افتتاح کردیم به ارزش ۸۱۵۱۲۷ میلیارد تومان که به غیر از افتتاح طرح‌ها توسط وزرا و استانداران بود. سابقه ندارد که در هفته‌های آخر یک دولت این همه طرح مهم افتتاح شود.»

نگاهی به شاخص های اقتصادی دولت روحانی

نرخ رشد اقتصادی نزدیک به صفر، تورم ۶۰ درصدی؛ بهره وری منفی، نرخ رشد منفی ۴.۶ درصدی سرمایه گذاری، هشت برابر شدن میزان نقدینگی تنها بخشی از آمارهایی است که بیانگر عملکرد دولت یازدهم و دوازدهم است.

برای درک بهتر وضعیت شاخص ها خوب است به این عدد توجه کرد؛ اگر دولت موفق شود تغییر ریل بودجه یعنی کنترل ریشه‌های تورم و ایجاد رشد اقتصادی را محقق کند و برای شش سال متوالی کشور به رشد اقتصادی هشت درصد برسد؛ اقتصاد کشور تازه به سال ۱۳۹۰ برخواهد گشت.

در دولت قبل با وجود بی عملی در افزایش درآمدهای پایدار دولت هزینه‌های جاری به شدت افزایش یافت و به عبارتی دولت قبل با رشد هشت برابری نقدینگی هزینه‌های خود را از جیب مردم تأمین کرد، در این بین بیشترین آسیب به قشر متوسط و کم درآمد وارد شد و عبور ضریب جینی از ۴۰ واحد بیانگر افزایش فاصله طبقاتی است.

وقتی دولت سیزدهم روی کار آمد، علاوه بر کسری بودجه ۴۸۰ هزار میلیارد تومانی،۵۴ هزار میلیارد تومان تنخواه بانک مرکزی خرج هزینه جاری شده بود؛ ۶۰ هزار میلیارد تومان تخصیص در خزانه به علت نبود منابع مانده بود؛ بازپرداخت ۵۳۵ هزار میلیارد تومان اوراق فشار سنگینی به بودجه کشور وارد کرده بود؛ بدهی اقشار مختلف از فرهنگیان، پرستاران و بازنشستگان روی هم تلمبار شده بود؛ به عبارت دیگر خزانه نه خالی بلکه منفی و مقروض بود.

در مورد ادعای واکسن کرونا هم که نیازی به آمار نیست، مردم از دست دادن روزانه بیش از ۶۰۰ نفر از هم وطنان و آن فجایعی و بی حرمتی هایی که مردم هنگام مراجعه به چند کشور همسایه برای گرفتن واکسن رخ داد را از یاد نبرده اند. اما خوب است در مورد ادعای دیگر حسن روحانی بیشتر صحبت کنیم، افزایش فعالیت های عمرانی!

وقتی خاصه خرجی‌ها سهم اعتبارات عمرانی را می بلعد

بودجه عمرانی در نیمه نخست سال ۱۴۰۰ که با پایان عمر دولت تدبیر همراه بود، تنها ۲۷ درصد محقق شد و ۱۵۲ هزار میلیارد تومان بدهی پیمانکاران در سطح ملی به دولت بعد به ارث رسید.

در حالی که دولت برای پرداخت حقوق به انتشار اوراق و استقراض از بانک مرکزی روی آورده بود جالب است که حالا داعیه دار افتتاح های پی در پی طرح های عمرانی شده اند. در پایان دولت قبل سه هزار هزار میلیارد تومان طرح های نیمه تمام بر زمان مانده بود؛ متوسط مدت زمان پایان طرح های عمرانی در دولت قبل از ۱۰.۲ سال به ۱۶.۹ سال رسید که حاکی از رشد بیش از ۶ سال زمان به پایان رسیدن طرح های ملی است. در بسیاری از سال ها حتی به اندازه استهلاک و نگهداشت طرح ها بودجه اختصاص پیدا نکرده است.

اما از زمان روی کار آمدت دولت سیزدهم ورق در بودجه عمرانی برگشت، اعتبارات تملک دارایی های سرمایه ای که تنها ۲۷ درصد محقق شد بود در شش ماه دوم و پایان سال ۱۴۰۰ بالاترین رشد سالانه پرداخت‌های عمرانی در دو دهه اخیر را ثبت کرد.

پرداخت‌های عمرانی در سال ۱۴۰۰ به بیش از ۱۳۶ هزار میلیارد تومان رسید که ۷۶ درصد بیشتر از رقم سال ۱۳۹۹ بود. افزایش ۷۶ درصدی پرداخت‌های عمرانی در یک سال، در ۲۰ سال اخیر بی‌سابقه بوده است.

این در حالی است که در هشت سال دولت قبل نه تنها روند اعتبارات عمرانی نزولی بوده بلکه طی ۲ سال ۱۳۹۸ و ۱۳۹۴ رشد سالانه پرداخت‌های عمرانی منفی شده بود.

همین روند در سال ۱۴۰۱ ادامه پیدا کرد؛ در زمینه تملک دارایی‌های سرمایه‌ای یعنی بودجه عمرانی که مشکلات و مسائل مبتلا به مردم را حل می‌کند بیش از ۱۲۰ درصد عملکرد رخ داد، به عبارت دیگر۲۶۰ همت مصوب بودجه عمرانی سال گذشته بود که عملکرد آن به ۳۱۲.۳ همت رسید. نکته مهم دیگر اینکه بر خلاف سال‌های گذشته عمده این مبلغ یعنی بیش از ۱۹۱ همت آن نقدی بوده است. یعنی بخش عمده بودجه عمرانی به جای تکیه به اوراق به صورت نقد پرداخت شده که تحرک خوبی در طرح ها و پروژه ها ایجاد کرده است.

این حجم از پرداخت بودجه عمرانی در حالی محقق شده است که دولت در سال گذشته ۱۷۷ هازر میلیارد تومان از بدهی اوراق دولت را تسویه کرده؛ ۱۰۴ هزار میلیارد تومان از بدهی دولت قبل به تامین اجتماعی و بنیاد شهید پرداخت شده؛ طرح رتبه بندی معلمان با ۳۸ هزار میلیارد تومان اعتبار بعد از ۱۰ سال تاخیر و شانه خالی کردن دولت های قبل به اجرا درآمده است. البته بر خلاف دولت قبل این عملکرد متکی بر منابع پایدار بوده و بدون استقراض از بانک مرکزی انجام شده است. در ادامه خوب است مصداق مثل مشت نمونه خروار به بررسی دو طرح در حوزه آب و نفت که مورد اشاره حسن روحانی قرار گرفته بپردازیم.

افتتاح های نمایشی برای آمارسازی های فرمایشی

مشکلات کشور در حوزه آب بر کسی پوشیده نیست؛ متاسفانه در دو دولت قبل به علت آب رفتن بودجه های عمرانی بخش آب بسیاری از طرح ها نیمه کاره رها شدند یا منابع اختصاص داده شده به اندازه استهلاک آنان نمی رسید؛ اما در دولت سیزدهم با اولویت طرح ها شاهد به بهره برداری رسیدن این طرح ها یکی پس از دیگری هستیم؛ سد همدان؛ طرح آبرسانی غدیر در خوزستان؛ طرح آبرسانی دریاچه ارومیه و موارد بسیار دیگری که مجال برشمردن آنها نیست؛

اما در مورد توقف طرح انتقال آب از جنوب باید گفت استفاده از آب دریا به عنوان یکی از سیاست‌های اصلی وزارت نیرو جهت حل مشکل کمبود منابع آبی در حوضه‌های کم‌آب کشور، در دستور کار قرار دارد و این طرح نه تنها متوقف نشده بلکه نواقص مرحله نخست آن که در زمان افتتاح برطرف نشده بود، به طور کامل رفع شده و ۴ فاز دیگر آن نیز در حال انجام است، جزئیات این طرح به شرح ذیل است.

خط اول واسکو به طول ۸۲۳ کیلومتر و ظرفیت تأمین ۱۵۰ میلیون متر مکعب در سال با حجم سرمایه‌گذاری ۲۳ هزار میلیارد تومان که در خرداد ۱۴۰۱ به بهره‌برداری کامل رسیده است. خط اضطراری آب شرب یزد به عنوان انشعابی از این خط در دست اقدام می‌باشد.

خط دوم واسکو به موازات خط اول و به طول حدود ۷۳۰ کیلومتر برای تأمین آب استان‌های کرمان و یزد به میزان ۲۰۰ میلیون مترمکعب در سال با حجم سرمایه‌گذاری حدود به میزان ۶۱ هزار میلیارد تومان در دی ماه ۱۴۰۱ توسط رئیس محترم جمهور کلنگ‌زنی گردیده است. خط دیگری نیز به موازات خطوط اول و دوم واسکو در دستورکار می‌باشد.

خط سوم انتقال آب از دریای عمان به استان اصفهان به طول ۱۱۴۱ کیلومتر با حجم سرمایه‌گذاری حدود ۱۴۸ هزار میلیارد تومان در فاز اول حجم آب به میزان ۲۰۰ میلیون متر مکعب در سال منتقل خواهد نمود. این طرح در هفته دولت سال ۱۴۰۱ کلنگ‌زنی شده و تا پایان سال ۱۴۰۴ به بهره‌برداری خواهد رسید.

خط چهارم انتقال آب از دریای عمان به استان‌های سیستان و بلوچستان، خراسان جنوبی و خراسان رضوی به طول ۱۳۵۰ کیلومتر خط اصلی از مبدأ چابهار تا شهر مشهد مقدس با حجم سرمایه‌گذاری به میزان ۱۰۳ هزار میلیارد تومان دردست اقدام می‌باشد. این طرح در هفته دولت سال ۱۴۰۱ کلنگ‌زنی شده و تا پایان سال ۱۴۰۴ به بهره‌برداری خواهد رسید.

خط پنجم انتقال آب از خلیج فارس به استان فارس به طول حدود ۸۰۰ کیلومتر برای تأمین آب موردنیاز استان فارس در فاز اول به میزان ۱۴۵ میلیون متر مکعب در سال از محل بندر پارسیان در دست اقدام می‌باشد. حجم سرمایه گذاری این طرح به میزان ۵۰ هزار میلیارد تومان می باشد

طرح خط لوله انتقال نفت گوره- جاسک

در دولت گذشته با انجام یک کار نمایشی تحت عنوان راه اندازی زودهنگام در حالی که زیر ساخت های اصلی طرح مانند گوی شناور دریایی، سامانه اندازه گیری ذخیره سازی مخازن نفت خام، سامانه های انتقال نفت خام در دریا و خشکی، خطوط لوله و تلمبه خانه ها از گوره به جاسک به طور کامل آماده نبوده و حتی بعضاً در مراحل پیش راه اندازی نیز قرار نداشتند که به صورت کاملا غیر استاندارد در سرویس عملیاتی قرار گرفتند.

این فعالیت خارج از چهارچوب های قراردادی بوده و منابع مالی طرح را به خود اختصاص داده و موجب گردیده است تا جریان نقدینگی طرح انتقال نفت خام گوره جاسک از مسیر اصلی خارج گردد.

با تلاش همکاران از آغاز به کار این دولت هم اکنون ساخت و نصب گوی شناور شماره یک به اتمام رسیده و دستگاه های صحت سنج و اندازه گیر نصب و در کنار تکمیل فعالیت های باقیمانده ردیف اول گوی شناور شماره یک با هدف بهره برداری استاندارد انجام شده است؛ ذکر این نکته ضروری است در دولت گذشته بدون اینکه حتی یک مخزن ذخیره سازی آماده بهره برداری باشد و با استفاده از یک گوی شناور غیر استاندارد انجام شده که منجر خسارت های هنگفت شد.

دولت سیزدهم با تکمیل خط لوله گوره - جاسک، تامین پمپ‌ها و احداث تلمبه‌خانه‌ها، احداث پست‌های برق، تامین گوهای شناور و ساخت پایانه صادراتی بندر جاسک، اقدامات بسیار گسترده‌ای انجام داده تا این طرح بزرگ تا پایان سال جاری ( ۱۴۰۲) بطور واقعی مورد بهره‌برداری و استفاده قرار گیرد.

به طور کلی، وقتی در پایان دولت قبل برای تامین هزینه های جاری استقراض از بانک مرکزی و انتشار اوراق در دستور کار قرار گرفته بود، نباید توقعی در مورد رشد اعتبارات عمرانی هم وجود داشته باشد؛ اما اینکه در این مدت کوتاه مقامات دولت قبل به قلب واقعیت روی آورده اند بسیار قابل تامل است.

سیاست دولت ۰ نفر برچسب‌ها آیت‌الله رئیسی حسن روحانی دولت مردمی

منبع: ایرنا

کلیدواژه: آیت الله رئیسی حسن روحانی دولت مردمی آیت الله رئیسی حسن روحانی دولت مردمی حجم سرمایه گذاری هزار میلیارد تومان پرداخت های عمرانی بهره برداری بودجه عمرانی انتقال آب دولت سیزدهم حسن روحانی بانک مرکزی گوی شناور پایان سال دولت قبل طرح ها

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.irna.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایرنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۷۷۲۱۸۸۱ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

رمزگشایی ناقص از یک ملاقات تاریخ ساز

در تاریخ هر فرهنگی، فهرستی از افراد شاخص را می توان ردیف کرد که در حافظه قومی و هویت جمعی آن ملت ریشه دارند. نزدیک شدن به این مشاهیر، و تلاش برای عرضه روایتی دراماتیک و نمایشی از آنها کاری بسیار پرمخاطره و پرمسئولیت است.

به گزارش ایسنا، نورنیوز در گزارشی از «مست عشق»، فیلم محبوب این روزهای سینما نوشت:  از دشوارترین کارها در عرصه هنر، تبدیل زندگی و شخصیت چهره‌های محبوب، مرجع و خاطره ساز تاریخی به آثار و تولیدات نمایشی است. رفتن سراغ تولیداتی از این جنس،‌ راه رفتن بر لبه تیغ است؛ می تواند به راحتی در ورطه ابتذال یا اغراق بغلتد و سیمای تاریخی آن شخصیت را مخدوش کند. در تاریخ هر فرهنگی، فهرستی از افراد شاخص را می توان ردیف کرد که در حافظه قومی و هویت جمعی آن ملت ریشه دارند. نزدیک شدن به‌این مشاهیر، و تلاش برای عرضه روایتی دراماتیک و نمایشی از آنها کاری بسیار پرمخاطره و پرمسئولیت است. هنرمندان اندکی هستند که به چنین کار خطیر و مسولانه‌ای تن بدهند؛‌ و هنرمندان اندک تر و کم شمارتری هستند که‌این خطرپذیری را با خلاقیت و نوآوری همراه کنند، به نحوی که نه درخشش سیمای آن مشاهیر مخدوش شود و نه ذهنیت جمعی مردم از آن افراد شاخص لطمه ببیند. برای فرهنگ ایران،‌ مولانا جلال الدین بلخی از این افرا است. به‌این اعتبار،‌ انتخاب او به عنوان سوژه اثر هنری،‌ انتخابی خطیر و دشوار است.

از سوی دیگر،‌همیشه هنرمندانی وجود داشته اند که توان و تخصص و تمایل حرفه‌ای شان،‌ بازسازی هنری رخدادها یا چهره‌های تاریخی است. برای این هنرمندان، تاریخ چیزی به سرآمده و به پایان رسیده نیست بلکه می توان سراغش رفت و با قرائتی امروزین، آن را بازسازی و بازآفرینی کرد. حسن فتحی، به عنوان فیلمسازی ایرانی از کسانی است که به چنین بازسازی های تاریخی – هنری علاقه‌ای ویژه و خاص دارد. در کارنامه هنری او، نگاه به اشخاص، رخدادها و جریان های تاریخی، جایگاهی ویژه دارد. او در «شب دهم» روایتی دراماتیک از واقعه عاشورا به دست می دهد و با استفاده از نشانه‌ها و استعاره‌های  ایرانی،‌ درکی نوستالژیک و ملی از یک رخداد تاریخی و دینی عرضه می کند. در سریال مدار صفر درجه از تاریخ معاصر ایران، روایتی ملی می سازد و با بهره گیری درست از مولفه‌های رمانتیک، نمایشی اثرگذار و مخاطب پسند و باورپذیر از مبارزات استقلال طلبانه مردم ایران عرضه می کند. «پهلوانان هرگز نمی میرند»، «جیران»، «میوه ممنوعه» نیز همگی در این نکته مشترکند که فیلمساز، عناصر تاریخی و هویتی را در ساختاری رمانتیک و حرفه‌ای بازسازی و بازآفرینی می کند.

مست عشق،‌  جدیدترین ساخته سینمایی حسن فتحی، روی همین خط سیر هنری و براساس همین بنیان نظری ساخته شده است. او در این اثر سینمایی، سراغ مولانا ، یا به تعبیر درست تر سراغ توصیف رابطه مولانا و شمس در خلال سال های ۶۴۲ تا ۶۴۵ هجری قمری می رود. این ۳ سال، به اعتبار آنکهکی از مرموزترین و جذاب ترین ملاقات های تاریخی در آن رخ داده و نتایجی بی نهایت شگفت در پی داشته از مهم ترین مقاطع در تاریخ فرهنگ و ادبیات ایران به حساب می آید.

 مردم ایران، به درجات مختلف از دیدار معمایی و تاریخ ساز این دو شخصیت عظیم کمابیش خبر دارند و از اهمیت و تعیین کنندگی اش مطلع اند. حتی کسانی که تاکنون آثار منثور و منظوم مولانا و شمس را نخوانده اند از این دیدار مرموز و از این مقطع ۳ ساله زندگی مولانا چیزهایی شنیده اند. فیلم حسن فتحی، همین برش کوتاه را از زندگی مولانا و شمس برمی گزیند و با پرداختی رمانتیک و دراماتیک، آن را به اثری دیدنی تبدیل می کند. مست عشق به اعتبار اینکه موضوعی تا این اندازه مخاطب پسند و کنجکاوی برانگیز را دستمایه تولید قرار داده اثری جسورانه و هوشمندانه است.

اما این همه ماجرا نیست. فتحی ترجیح داده کار را در اقلیم سینمایی ترکیه تولید کند و در رده آثار مشترک سینمایی تعریف کند. لوکیشن های بومی قونیه به همراه ظرفیت های فنی و هنری سینمای ترکیه در بازآفرینی تاریخ دوره سلجوقی ، امکان های زیادی در اختیار فیلمساز قرار داده تا ساختاری باورپذیر و دیدنی به فیلمش بدهد. این نکته تا آنجاست که طبق نظر برخی از منتقدان، ‌قدرت بازیگری بازیگران ترکیه‌ای مست عشق به مراتب از سطح هنرنمایی بازیگران ایرانی این فیلم، بالاتر به نظر می رسد.

مهم ترین نکته در مست عشق، غیر از این موارد فنی، نحوه بازنمایی ملاقات تاریخی شمس و مولاناست. دیدار این دو چهره ماندگار فرهنگی ایران، آنقدر مهم و اثرگذار بوده است که در تمام تاریخ بشریت، شاید نمونه‌هایی به تعداد انگشتان یک دست داشته باشد. این ملاقات ، عالی ترین مصداق و نمونه از یک دیدار کیمیاگرانه و تحول بخش دانسته شده، به نحوی که از یک فقیه و دانشمند معمول و متعارف،‌ عارف و شاعری حکیم و شوریده ساخت و او را در فهرست مفاخر تاریخ بشری جای داد. سئوال این است که آیا «مست عشق» توانسته است چنین دیدار ناب و بی مانندی را به خوبی بازنمایی کند؟ آیا عظمت و ابهت مولانا و شمس، و نیز اهمیت ملاقات بی بدیل این دو سیمای تابناک، در این اثر بازتابی شایسته یافته است؟

 به نظر می رسد فتحی در این مقصود،‌ با تمام خلاقیت ها و نازک اندیشی هایش، آنگونه که انتظار می رفت توفیق نداشته است. دیدار این دو شخصیت تاریخ ساز،چیزی بیش از یک ملاقات، ‌ولو ملاقات مهم، از آب درنیامده است، و نشانی از یک دیدار یکّه و بی بدیل در آن نیست. برخورد شمس و مولانا، داستان طلاشدن مس در یک فرایند مرموز انسانی است. بیننده انتظار دارد چنین تحولی را ملموس تر از اینکه هست در فیلم ببیند. مخاطب، آنچه از گفت و گوی این دو چهره در خلوت می بیند مباحثاتی است که هر روز در مجامع و محافل علمی سنتی و مدرن جریان دارد. هرروز صدها حلقه از این نشست های علمی میان دانشمندان شکل می گرفته اما هیچ کدام به نتیجه‌ای منتج نشد که دیدار شمس و مولانا منتج شد. کم نیستند مولوی پژوهانی که معتقدند جنس این دیدار،‌اساسا از جنس مواجهات علمی و مدرسی نبوده و آنِ دیگری داشته است. به تصویر کشیدن باورپذیر این دگردیسی،‌ ناکامی بزرگ حسن فتحی در مست عشق است.

این نقیصه را بازی انتقادبرانگیز شهاب حسینی (در نقش شمس)‌ و پارسا پیروزفر (در نقش مولانا) دوچندان کرده است. نه مولانای قبل از دیدار با شمس،‌ خوب از آب درآمده است و نه مولانای بعد از دیدار. فرق پیروزفر قبل از ملاقات با شهاب حسینی و بعد از ملاقات با او چندان زیاد نیست. نه مولانای فقیه و دانشمند،‌ به درستی در فیلم بازنمایی شده و نه مولانای شوریده و شاعر. از سوی دیگر، تصویری که شهاب حسینی از شمس عرضه می کند تصویری نامنسجم و پریشان است. بخشی از این شخصیت پردازی های ضعیف،‌ به خاطر ضعف فیلمنامه فتحی - توحیدی است و بخش مهم دیگری از آن، به خاطر ناکامی حسینی – پیروزفر در ایفای نقش.

علاوه بر این،‌ زبان انتخابی نویسندگان فیلمنامه نیز زبانی هویت دار و استخوان دار نیست. گاهی به زبان امروزین نزدیک است و گاهی به شدت کهن و باستانی می شود و در مجموع، از ساخت زبانی مستحکم و اثرگذاری که فتحی در شب دهم، میوه ممنوعه و سایر آثارش به استخدام گرفته بود در مست عشق خبری نیست.

البته فیلمساز در استفاده از سبک روایی «تداعی در تداعی» به خوبی عمل کرده و احتمالا با الهام گیری از روش کار خود مولانا در روایت گری مثنوی، جابجایی های جالب و جذاب زمانی را در فیلم گنجانده که کشش اثر را برای مخاطب بیشتر می کند. علاوه بر این، پیوند دادن خشونت و عشق در نمونه سردار سلجوقی و مریم، دختر مسیحی، به خوبی در خدمت خط روایی داستان است و جذابیت از دست رفته دیدار مولانا و شمس را تاحدی جبران می کند. شروع فیلم با صحنه‌هایی خوش ساخت از جنگ های خونبار مغولی است. این آغاز شکوهمند، ضرباهنگ فیلم را بالا می برد و بیننده را از همان ابتدا در برابر یک اثر خوش ساخت منتظر می گذارد. موسیقی روان فیلم هم تماشاگر را در فضایی صوفیانه و شرقی قرار می دهد و در پایان اثر، صدای لطیف علیرضا قربانی،‌ خاطره فیلم را در ذهن هر مخاطبی ماندگار می کند. به‌این ترتیب ، «مست عشق» با یک شروع غافلگیرانه و یک پایان شکوهمند،‌ در خیال بیننده جای می گیرد.

 «مست عشق» به رغم تمام فراز و فرودهایش اثری دیدنی و توصیه کردنی است. این اثر شریف، مسیری تازه را در سینمای ایران باز می کند و می تواند حلقه مهمی برای زنجیره آثاری باشد که فیلمسازان جوان و خلاق ایرانی با الهام گیری از آن، رخدادها و شخصیت های تاریخی را دراماتیک و دیدنی کنند.  

انتهای پیام